In twee keer veertig minuten brengt filmmaker Ireen van Ditshuyzen het vervolg op haar aangrijpende documentaire Krassen uit 1992, die handelde over tieners op de jeugdafdeling Laanzicht van Psychiatrisch Centrum Bloemendaal in Den Haag. Drie van hen – John, Marissa en Jeanette – vertellen in Nooit meer krassen hoe ze omgaan met hun psychiatrische verleden en in welke dingen ze hoop zien voor de toekomst. Ze menen alledrie, onafhankelijk van elkaar, dat de liefde meer vermag dan medicijnen of therapieën. Van Ditshuyzen toont op een onnadrukkelijke manier de drie levensverhalen en biedt tegelijkertijd een inkijkje in het hulpverleningsklimaat van Nederland. De interviews en opnamen nu worden afgewisseld met beelden uit de eerdere documentaire, waarin Jeanette in een isoleercel ligt te gillen dat ze dood wil en de jonge, seksueel misbruikte Marissa het onzegbare niet kan zeggen.